Ik was deze zomer op Terschelling, mijn lievelingswaddeneiland (scrabblewoord!). Fietsen in de duinen. Lunchen bij een strandtent. Lekker uitwaaien. Letterlijk én figuurlijk. Stilstaan bij waar je eigenlijk staat.
Acht maanden geleden begon ik voor mezelf. Sindsdien heb ik veel mensen gesproken over mijn bedrijf. Hoe meer ik dat doe, hoe scherper ik het zie.
➡️ “O, je helpt ambtenaren om begrijpelijker te schrijven voor de buitenwereld?”
“Uh, nou nee. Tot nu toe niet, nee.”
➡️ “Huh?”
“Nee, ik help ambtenaren met hun éigen werk.”
Begrijpelijk schrijven voor je collega’s
“Ik help ambtenaren met het schrijven van nota’s voor hun bewindspersoon. Kamerbrieven voor Tweede Kamerleden. E-mails voor hun collega’s. Brieven voor andere directies, ministeries en uitvoeringsorganisaties.”
Ik realiseerde mij deze week: dit is dus mijn “niche”. Zo noemen ze dat in reclameland. Het betekent gewoon: een specifieke doelgroep.
Wat kan ik zeggen? Het zijn mijn oud-collega’s. Die heb ik hoog zitten en help ik graag.😊
Ambtelijk vakmanschap
Van beleidsmedewerkers wordt verwacht dat ze kunnen schrijven. Dat hoort bij “ambtelijk vakmanschap”. Ze kunnen ook schrijven! Goed, ook.
Maar er wordt verwacht dat ze dan ook begrijpelijk kunnen schrijven. Alsof het makkelijk is om opgebouwde kennis, expertise en bijbehorend jargon te vertalen naar gewone-mensentaal.
Ja, daar gaat het niet altijd lekker soepel. Logisch, zou ik zeggen. Dat is niet iets wat ze leren op “beleidsschool”. Het gevolg: miscommunicatie in het beleidsproces. Onnodige frustratie. Veel tijd en energie verloren aan onbegrip.
Daar kan ik helpen 😊. Ik help ambtenaren met het schrijven voor hun collega’s. En dat vind ik ontzettend leuk om te doen!
Vandaag mag ik weer een groepje beleidsmedewerkers helpen. Ik kijk ernaar uit!
Nog een niche?
Terschelling bracht mij nog een tweede specifieke doelgroep. Een TOTAAL andere. Maar daarover een andere keer meer! 😉